مهر روایت می كند؛
خیرین گم نام امید كودكانی كه یك ساعت هم رنگ آزادی را ندیدند
ثبت آسان: نذر هشتم طرحی است که با ابتکار سازمان زندان ها و همت خیرین بنا دارد ندامتگاه های کشور را از زندانیان مالی غیرعمد خلوت کند و کانون خانواده ها را با بازگشت عضوی از خانواده مجدد گرم کند.
خبرگزاری مهر؛ گروه جامعه: قرار بود به جشنی بروم که بنا بر شادی بود اما جنس شادی اش فرق داشت؛ شادی اش از آن شادی هایی بود که با خودش اشک و غم به همراه داشت. طبیعتش این است که از شنیدن آزادی زندانیان خوشحال شویم؛ که می شویم اما وقتی قرار باشد بروی و شاهد آزادی افرادی باشی که ندانسته و ناخواسته سال ها، به زندان افتاده بودند و حالا مقرر است رنگ آزادی را ببینند، بی اراده اشک به چشمانت می آید. شاید اشک شوقی است که بیشتر از اینکه ذوقش بر ماجرا غلبه داشته باشد، اشک و غمش بر دلت سنگینی می کند.
کمی زودتر از موعد به زندان زنان شهر ری رسیدم، به اتاق رئیس زندان رفتم تا رابط خبری هم برسد و مرا به داخل زندان ببرد تا از بندها و زندانیان بازدید کنم و شاهد آزادی ۸ نفر از این زندانیان در طرح «نذر هشتم» باشم.
رئیس زندان مشغول صحبت با فردی دیگری بود و مادام اسم هایی را به زبان می آورد: «مریم که در فلان بند است مبلغ بدهی بالایی ندارد اما کس و کاری هم ندارد، اسم این را هم بنویس، الهه که ۳ تا فرزند دارد هم بنویس و…» بانویی که رئیس زندان بود مادرانه فایل های زندانیان را بررسی می کرد تا افرادی که مستحق تر هستند را در اولویت بگذارد.
در همین حین چشمم به مانیتوری افتاد که دوربین های زندان به آن متصل بود، تمامی بندها آرام بود و مانند یک خانواده هرکسی مشغول به کار خودش بود. این خانم ها انگار از یک خانواده بودند و حتی در زندان هم تقسیم وظایف داشتند.
نذر هشتم ایده ای است که محمد مهدی حاج محمدی پس از اینکه به ریاست سازمان ها زندان ها منسوب شد برای آزادی زندانیان مطرح نمود، در این طرح که هشتم هر ماه برگزار می گردد ۸ زندانی جرایم غیرعمد آزاد می شوند و حالا نوبت به زندان زنان رسیده بود و قرار بود تا با حضور مسؤلان زندان و چند تن از نمایندگان مجلس ۸ زندانی زن جرایم غیرعمد آزاد شوند.
زهره الهیان نماینده مجلس شورای اسلامی رسید و به اتاق رئیس زندان آمد، در مورد وضعیت زندان و زندانیان سوال های داشت که رئیس زندان به همه این سوالات پاسخ داد. با عنایت به گفته های رئیس زندان اغلب زندانیان زن به علت عدم پرداخت اقساط وام، بدهی های مالی و چک به زندان افتاده بودند.
صحبت ها به اتمام رسید و آماده شدیم تا به بندها برویم، باید از دو حیاط عبور می کردیم تا به بندها می رسیدیم، کف حیاط ها آسفالت بود و دور تا دور حیاط ها باغچه و درخت بود، بیرون بندها که فضای خوب و مرتبی داشت اما باید صبور بود تا داخل بندها و وضعیت بهداشتی و اقامتی آنجا را هم می دیدم؛ به ورودی یکی از بندها رسیدیم، در بزرگی داشت دو زندانبان خانم در را باز کردند و وارد شدیم، داشتم خودم را بعنوان یک زندانی داخل زندان تصور می کردم که یکی از زندانیان با بچه ۲ ساله ای به سمت ما آمد.
پیشتر شنیده بودیم از زندانیانی که همراه با فرزندانشان دوران حبس را سپری می کنند، اما تصور اینکه با یکی از ایشان روبرو شوم قلبم را می فشرد؛ رئیس زندان رو به نماینده مجلس کرد و آن خانم را معرفی کرد: «این خانم حدود ۳ سال است که در زندان زندگی می کند، ابتدا که به زندان آمده بود آبستن بود و حالا هم که زایمان کرده است باید همراه با بچه اش در زندان زندگی کند»
درک اینکه زنی همراه با بچه اش بخواهد در زندان زندگی کند برایم سخت بود، او را به کناری کشیدم و علت زندانی شدنش را سوال کردم، پسربچه ۲ ساله اش فکر می کرد ضبط خبرنگاری اسباب بازی است و می خواست با ریکوردر بازی کند و مانع ضبط صدای مادرش می شد، بچه را بغل کردم و ریکوردر را به دست مادرش دادم و گفتم برایم از سرگذشتت بگو، مادر که نگران بود بچه در بغلم غریبی نکند این گونه از سرگذشتش اظهار داشت: «من که نمی دانستم چک و سفته چی هست و به چه دردی می خورد؟ بی معرفت شوهرم برای کارش برایم حساب باز کرد و امضا کردن یادم داد و به بانک بردم و برایم دسته چک گرفت و همان روز اول خواست تا همه برگه چک ها را امضا کنم و به او تحویل دهم و بعدها هم برای تحویل بارهایش از انبار برگه هایی را بعداً فهمیدم آن برگه ها سفته بودند را آورد تا امضا کنم، یک روز در خانه نشسته بودم که چند آقا همراه با پلیس به سراغم آمدند و فهمیدم انگار من بدهی زیادی به آنها دارم! فقط دو عدد النگو داشتم که حتی پول یکی از چک ها هم نمی شد و آبستن به زندان آمدم» بچه بی قراری می کرد و اجازه نمی داد بیشتر صحبت نماییم، بچه را به مادرش دادم زن که قد و قامت کوتاهی داشت در گوش بچه آغاز کرد به لالایی خواندن و رفتن به سمت بندِ بچه دارها.
رسماً وارد زندان شدیم، منظور از زندان دقیقاً جایی هست که دیگر تمام درها به رؤیت بسته می شود و دستت از باقی افراد کوتاه، محیط زندان ترسناک نبود، در راهروها گل بود و دیوارها و کف راهروها تمیز و مرتب بود اما به تو آرامش نمی داد چونکه تو زندانی بودی؛ من زندانی نبودم و فقط اجازه نداشتم تلفن همراهم را به داخل زندان ببرم، یکی از زندان بانان به سمتم آمد و اظهار داشت: «همه اولش همین حس را دارند ولی چند ساعتی که بگذرد اینجا هم مثل خانه ات می شود» همراه با آن زندان بان به یکی از بندها رفتم، هر بند یک در آهنی داشت که مسئولیتش با یک زندان بان بود.
داخل هر بند اتاق اتاق بود اما اتاق هایی که در ندارد و فقط با دیوار از هم جدا شده اند، در هر اتاق تقریباً ۴ تخت دو طبقه بود که با پارچه های رنگ روشن دورتا دور تخت ها پوشیده بود تا هر فرد داخل تخت خودش راحت باشد. هر اتاق یک فردی را داشت که به آن ارشد می گفتند. کف اتاق ها با گلیم پوشیده بود. همانطور که چشم چشم می کردم تا یک زندانی غیرمالی پیدا کنم و با او مصاحبه کنم رئیس زندان به همراه نماینده مجلس هم وارد آن بند شدند، زندانیان از روی تخت هایشان به پایین آمدند همگی با هم با رئیس زندان سلام علیک کردند و گرم صحبت شدند.
از این همه صمیمتی که بین رئیس زندان با زندانیان بود تعجب کردم، از یکی از آنها پرسیدم چرا آنقدر با رئیس رفیق هستید؟ با خنده اظهار داشت: «چند ماهی هست که شب نشینی داریم، خانم رئیس میاد و پای حرفهای ما می نشیند، باهم گپ و گفت می نماییم، رئیس هست اما رفیقمان هست، خیلی کمک می نماید تا راهی پیدا کند که بتوانیم از بندِ زندان رها شویم»
زندانیان بیش تر از هرچی تقاضای کمک برای آزادی داشتند، یکی شوهرش سرش را کلاه گذاشته بود و دیگر از روی نداری و بدبختی دست به سرقت زده بود؛ از مشکلاتی که داخل زندان دارند سوال کردند همه آنها حرفشان یکی بود، همگی می گفتند که نباید از زندان توقع جای گرم و نرم را داشت اما با این شرایط هم جایمان خوب است، کیفیت غذا خوب است و مشکل خاصی نداریم.
به بند مادران رفتیم، آنجایی که مادران همراه با فرزندانشان زندگی می کردند و بدون شک میتوان گفت دردناک ترین جای زندان همان جا است. اینکه فرزندی از بدو تولد در زندان چشم باز کند و در آنجا بزرگ شود، در آنجا راه برود و بازی کند برای هیچ فردی خوشایند نیست.
وارد بند که می شوی نسبت به بندهای دیگر خلوت تر است، بچه ها بدو بدو می کنند و با اسباب بازی هایشان بازی می کنند، از نوزاد بغل در بند وجود داشت تا فرزند ۲ ساله. مادران نه تنها مراقب فرزند خودشان بودند بلکه هوای دیگر بچه ها هم را داشتند.
به سمت یکی از مادران رفتم و از او سوال کردم به چه جرمی اینجا هستی، همان گونه که با اسباب بازی ها کودکش را سرگرم می کرد اظهار داشت: «۲ ماهه آبستن بودم که هیچ چیزی در خانه نداشتیم و کرایه خانه هم عقب افتاد بود، از شوهرم هم خبری نبود، رفتم از مغازه طلافروشی سرقت، اشتباه کردم البته اصلاً غلط زیادی کردم اما واقعاً نیاز داشتم، کاش یکی پیدا می شد و رضایت شاکی ام را می گرفت» گفتم: «دخترت الان چند سالش است؟» با خنده اظهار داشت: «دختر نیست، پسر است، نذر امام رضا کردم که اگر زندان رها شوم با دختر بزرگترم برویم حرم امام رضا و موهایش را کوتاه نماییم و به اندازه موهایش نقره بخریم و بریزیم داخل ضریح آقا، پسرم الان ۲ سالش است و به غیر از زندان تا به الان هیچ محیطی را ندیده است، از کودکی در زندان بوده و تمام آرزویم این است که یک روز بتوانم به خانه برگردم و سه نفری با دختر بزرگترم زندگی کنیم».
بازدید ما از زندان تقریباً تمام شده بود و باید به بیرون می رفتیم و مراسم آزادی ۸ زندانی را برگزار می کردیم، در راه برگشت به نمایشگاه صنایع دستی زندانیان رفتیم و آثار آنها را دیدیم، زندانیان در مقابل حرفه ای که یاد می گیرند و کاری که پس از یادگیری حرفه انجام می دهند دستمزد هم دریافت می کنند.
به حیاط برگشتیم، ۸ زن زندانی با چادرهای سفید ایستاده بودند، رویشان را گرفته بودند و اشک می ریختند، باورشان نمی شد که مقرر است تا چند ساعت دیگر آزاد شوند، آنقدر بهت زده و ذوق زده بودند که نمی دانستند برگه ترخیص را باید از کی بگیرند و گل را از چه کسی.
در مسیر برگشت فکر می کردم که چقدر در مورد سوءاستفاده های مالی از زنان در جامعه اطلاع رسانی شده است؟ چقدر زنان می دانند که اگر به خاطر چک یا بدهی مالی آنها هم مانند مردان به زندان می افتند؟
منبع: sabteasan.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد مطلب ثبت آسان